2013

Koala, Symbio Zoo

Op 2 Januari moet ik om half 5 opstaan. Ik moet om 6 uur 's-morgens bij de Otogar in Alanya in de bus van Atlasjet zijn, voor transfer naar Antalya airport. Mijn vlucht gaat om 9 uur met een Airbus 321. Hopelijk is er geen vertraging, dat geeft alleen maar stress. Mijn vlucht naar Abu Dhabi is pas om 14:05 met een Airbus 320, dus ik heb de tijd. Maar die heeft wel vertraging. Ik kan al snel inchecken bij Etihad airlines. Je moet eens zien wat die mensen allemaal meenemen naar Abu Dhabi. Dozen vol, allemaal in de krimpfolie gezet. Een stewardess vraagt mij of ik AUB wil wisselen van plaats, dan geeft ze me een mooie plaats naar Sydney. OK dan maar. Ik moet ergens in het midden zitten. Kan geen kant op. De vlucht duurt 4 uren en 40 minuten. In Abu Dhabi vraag ik een bewaker waar ik een peuk kan roken. Daarna moet ik in de rij, voor de controle van de handbagage, want mijn koffer gaat gelijk door naar Sydney. Er staat ongeveer een kilometer voor, maar het schuift lekker door.

Frico boter

In het vliegtuig

Moeder en dochter

Dan moet ik een klere eind lopen, de allerlaatste gate. Gate 35. Ik ben er als eerste. Lokale tijd 22:15 vertrekt de vlucht met Etihad naar Sydney. De vlucht gaat 13 uren en 45 minuten duren. Ik zit op de voorste rij van het achterste gedeelte, bij de WC's, maar wel bij het raam. Goeie beenruimte, maar Joseph, mijn buurman, een computer programmeur uit Sydney, heeft een probleem. Hij kan maar kort zitten en dan vergaat hij van de pijn. Hij heeft een zalf gekregen van de dokter die verlichting moet brengen, met menthol er in. Mijn ogen gaan er van prikken, maar het ruikt wel lekker. We slapen maar weinig en kijken naar speelfilms. Dan 's-morgens open ik het luikje en zie dat we boven land vliegen. Volgens de monitor in de buurt van Kalgoorly, waar mijn neef woont. Grote zoutmeren in een bruine woestenij. We krijgen landingskaarten die we in moeten vullen. Ook het adres waar je verblijft in Australië. Dan vliegen we nog een stuk boven zee en dan komt er weer land in zicht. We vliegen zelfs over Dapto. Ik maak veel foto's van de aanvlucht en landing. Als we kunnen opstaan om het vliegtuig te verlaten draai ik me nog even om naar Joseph. Ik roep hem toe, thanks for sleeping with me. De hele menigte lacht.

Kennis maken

Laurence Hargrave monument

Een mooie Gomboom

Little blowhole

En dan begint de douane procedure. Mijn nicht Flora heeft me goede instructies gegeven, om geen bont, onbehandeld hout en melkproducten of vlees mee te nemen. In de rij komt een douane beamte ons tegemoet en vraagt of we ook dat soort producten bij ons hebben. Dan sta ik voor de douane. Hij vraagt naar dat adres dat ik ingevuld heb en ik vertel hem dat mijn nicht me zo graag wilde zien na 24 jaar, dat ze een ticket voor me gekocht had. Hij zei: dan zal ze wel staan te wachten. En ik antwoord: Ja, met haar dochter. Hij zegt ga maar naar uitgang 8. Onderweg zie ik net mijn koffer voorbij komen. Het is een donkerblauwe hardplastiken koffer, maar ik heb er allemaal van die ogen-stickers op geplakt. Je kent hem er meteen uit. Ik roep, trek AUB die koffer met die ogen van de baan en dat doen ze. Ik kan gelijk naar buiten en zie geen bekende gezichten. Maar we zijn dan ook een beetje te vroeg geland. Ik kijk rustig om me heen en daar komen Flora en Emily aan. Goede timing.

Onderweg naar haar huis moet Flora een blaastest ondergaan. Ze moet voor een apparaat tot 10 tellen. Niks geen plastic pijpjes waar je in moet blazen. En dan zijn we thuis. Ik maak kennis met Rick, Flora haar man. De logeerkamer is voor mij de komende 6 weken en ik kan die nacht absoluut niet slapen. De volgende middag om 4 uur ga ik even liggen. Ik zit er helemaal doorheen. Ik vraag Flora, mij over een uur te wekken, maar ik ben bewusteloos, ze krijgt mij niet wakker en dus probeert ze het een uur later weer. Ik ben de eerste 2 weken veel moe. Dan weet je dat je geen 18 meer bent. Het lichaam moet wel echt aan de nieuwe tijden wennen. 's-Morgens zitten Flora en ik op de veranda. De buurman heeft een voederplaat, die hij met een touw neer kan laten om er vogelvoer op te doen. De vogels vliegen af en aan.

Muurtjes Jamberoo

In bikeroutfit

Pauls bike

Warning: bikers

Roo, Sanctuary point

De Ghalaa's, de Corella's en kleine groene papagaaitjes, die een partner kiezen voor het leven. Ik maak eindelijk kennis met mijn andere nichten en natuurlijk de kinderen van Flora en de kleinkinderen. We rijden langs oude adressen, waarvan ik de huizen herken van foto's die door de tijd per brief naar de familie in Nederland werden gestuurd. We rijden naar Mount Keira, voor een prachtig Panorama van Dapto, Wollongong and East Corrimal. We rijden langs de lokatie waar de films van Babe werden opgenomen. Iedere week moesten ze een nieuw biggetje hebben, omdat ze zo snel groeien en die nieuwe moest natuurlijk ook weer dingen leren.

We bezoeken de begraafplaats, waar enkele familie leden ter aarde zijn besteld. Van tijd tot tijd moet Flora op haar kleinkinderen passen omdat haar dochter moet werken. Soms blijft er één of blijven ze alle drie slapen. We rijden over de Seacliff bridge, geliefd in auto-reclames. We stoppen op Bald Hill met het Laurence Hargrave memorial. Het is stormachtig. Geen hanggliders in de lucht vandaag. We bezoeken de small en big blowhole in Kiama, Saddlebag mountain, waar we de rook bij Shoalharbour kunnen zien van één van de 180 bosbranden die in New South Wales woeden. Op 8 januari zitten we boven de 40 graden. Maar het is een droge warmte, aangenaam in de schaduw op de veranda een boek lezen, heerlijk. In Sydney is er een all-time-high en de vleermuizen vallen er bij bosjes uit de bomen dood op straat. In de pub heeft Rick geregeld met Doug, dat hij een motorritje met mij gaat maken. Dus op 20 januari, in jeans, de UGG boots van Flora en een nep-leren jasje van Rick wordt ik smorgens door Doug opgehaald met zijn auto.

Murray beach

We gaan naar Paul. Die heeft een Harley 1800 die hij mag lenen voor de dag. Paul heeft zelf niet veel tijd om te rijden, dus hij gunt zijn motor wel een uitje. Hij wil niet starten, dus de accu kabels er aan en daar loopt het spul heen. We moeten wel tanken. Dat willen we doen na de Seacliff bridge, maar het tankstation is opgeheven en moeten we terug naar Bulli. Dan de route maar achterste voren. We gaan door het nationale park, waar we bijna door een 4-WD van de sokken worden gereden.

Cookaburra

Koala

Joey voeren

Was blij dat Doug zijn verstand er bij had en hij moest echt over de 10 cm buiten de witte streep rijden, om ons het er levend vanaf te laten brengen. Hij had het zo te pakken, dat hij de afslag naar Bundeena miste. Dus terug. In Bundeena eten we wat en delen een blikje cola. De ferry is net weg, daar wachten we geen uur op en vervolgen onze weg voor een ijsje op Bald Hill. Er hangen minstens 15 hanggliders in de lucht. Boven het asfalt blijven ze mooi hangen. Dan via de Seacliff bridge (de derde keer die dag) en via Bulli naar Towradgi. Daar drinken we wat, maar het duurt nog een hele tijd voor de band gaat optreden, dus rijden we terug naar Paul en Doug brengt me naar huis terug in de auto. Later gaan we met zijn allen naar de pub. De kleinkinderen moeten buiten spelen, want onder de 18 kom je de pub niet in.

We bezoeken Sancturay point. Er ligt een kangeroe in de schaduw van een huis in de tuin. Overdag zie je ze niet. Ze komen pas tot leven als het af begint te koelen. Dus 's-avonds opgepast. Eén van Rick zijn maten komt door een ongeval om het leven, als hij met zijn motor in aanraking komt met een kangeroe op de highway. En dan krijg je bij 30 graden opeens hagelstenen ter grootte van knikkers. Mooie regenbogen tot gevolg.

Sydney, the Rocks

Kangeroo valley

Blue bottle, kwal

Minnemurra Rainforest

We rijden een aantal keren door de Macquarie Pass. Een prachtige pas, met natuurschoon. Prachtige gombomen overal. We bezoeken Symbio Zoo. Het kost 15$ om even met een koala op de foto te gaan. Zo nodig hoef ik nou ook weer niet. Ik mag hem wel aaien. Het is een mannetje, vrouwtjes zijn zachter. Ze slapen bijna de hele dag, om die taaie Eucalyptus bladeren te verteren. Ze geven hun jongen met 6 weken ook speciale poep te eten, zodat ze de goede bacterien in de maag krijgen om de bladeren te verteren. Eucalyptus bladeren zijn giftig! We mogen een kaaiman en een slang aanraken, terwijl ze er informatie over geven. Bij de kassa hadden we kangeroe voer gekocht en dat de jonge kangeroes gevoerd. Als ze groter worden, gaan ze weer terug in het wild of naar dierentuinen. Dan worden ze agressief en dat kun je niet hebben.

Macquarie Pass

The Big Merino

Shopping Mall, Dapto

Nan Tien Tempel, Dapto NSW

We gaan naar de Dutch club. Elke Nederlander in de buurt gaat er elke 2 weken heen. Op 31 januari bezoeken we Sydney. Prachtige architectuur in "the Rocks", het oude gedeelte van Sydney, waar de eerste gedetineerden uit Engeland aankwamen. Ze waren nog niet vrij. Eerst moesten ze muurtjes bouwen tussen stukken weiland. In de buurt van Jamberoo zijn nog vele bewaard gebleven.

Foto's maken met de Harbour bridge en Opera house op de achtergrond. Natuurlijk bezoeken we Paddy's Market en darling Harbour. Dan weer terug met de trein naar Sutherland. Daar gaat elke 10 minuten een trein heen. Naar Dapto elk half uur. Dus hoeven we niet lang te wachten. Tjonge, daar hebben ze een roltrap, waar je het eind niet van kunt zien. Was best eng. We bezoeken Figtree, Kangeroo Valley, Minnamurra Rainforest and Falls, Fitzroy Falls, Jamberoo Pass, 7-mile Beach en Murray beach, waar het zand net wit talkpoeder is. Heerlijk voor je blote voeten.

Op 11 februari gaan we over de Snowy mountains naar Goulburn. Het is halverwege Harden, waar mijn nicht woont. Ze treft ons met haar man halverwege in Goulburn. We lunchen met zijn vieren en dan gaan we naar the Big Marino. Een groot schaap met een museum van 3 etages er in. We bezoeken nog de Nan Tien Tempel in Dapto, maar we mogen binnen niet fotograferen. Dan volgt nog een afscheidsfeestje in de pub. JoAnn heeft een mudcake meegebracht en ze stond er op dat ik er een best stuk van zou eten. Dan hoef je gelijk 3 dagen geen eten meer.
En dan moet de koffer gepakt worden. Veel te zwaar natuurlijk. Maar ik krijg de tip om boeken en tijdschriften in een plastic tas te doen. Dat is je lectuur en die mag je zo meenemen het vliegtuig in. Dan ben ik onder de 30 kilo.

JoAnn, Irene, Ik, Flora en Rhonda

Sydney-Abu Dhabi: 14 uren en 45 minuten. Abu Dhabi-Istanbul: 4 uren en 40 minuten. Dan van Istanbul naar Antalya: 1 uur en 5 minuten. Dan nog 2 uren in de bus om naar Alanya te komen en dan sta je bij de Otogar. Dan bus 1 en bij de PTT uitstappen. Ik ben weer thuis.

Forelletje scoren

In Selimiye

Tepe, Alanya-tour

Een korte pauze en op 10 Maart mag ik aantreden voor de eerste tour met 6 mensen. Dan pas op 2 April weer. Het is een heel slecht seizoen. We zijn in Alanya overweldigd door Russen. Ik heb meer dan de helft van de touren de microfoon moeten delen met de Russische gids. Of we hadden maar 6 of 8 Europeanen in een bus met Russen of andersom. Niet genoeg om 2 bussen te huren. Ik heb dan ook minder dan 2000 mensen in de bus gehad dit jaar. En dat is dan inclusief de Russen in de gemengde bussen. IK ben altijd degene die alle touristen terug brengt naar de hotels. Op de terugweg hebben we soms een geweldige zonsondergang, die de anderen moeten missen. Gewoonweg: Bonus!

Terugkomen van tour

De trouwauto

Op 11 April worden Mehmet Ali en ik uitgenodigd voor de bruiloft van Fatih en Berna. Fatih is de zoon van de eigenaar van de busonderneming waar wij de bussen van huren. Geregeld is hij onze chauffeur in een schoolbusje van 17 stoelen. Begin van het seizoen hebben we ook weer de Alanya-tour en die eindigt steevast bij de Dimçay. Daar hebben ze verse forelletjes of kip als lunch. Met het suikerfeest wordt ik nogmaals door Recep, onze chauffeur deze zomer en zijn vrouw Fatma uitgenodigd om te komen eten. Ze heeft Dolma's gemaakt, speciaal voor mij. In juli komt eerst Osman Bozkurt, de oomzegger van Mehmet Ali bij ons logeren. Een week later komt ook zijn jongere broer Mohamed Kursat. Ik mag met hun gaan raften. Wil ik wel vaker hoor!!! Dolle pret!

In Augustus komen steevast de augustus insecten. Lag er eentje op mijn balkon die uitgetsjirpt was. Lawaaimaker! Je hoeft er maar eentje op je balkon en horen en zien vergaat je. Eind november ga ik naar Corendon om te zien of ze nog goedkope vluchten hebben. Daarna eerst naar kantoor om te vragen of Mehmet Ali ook met me mee wil naar Nederland. Mijn vader nodigt hem elk jaar weer uit. De hele zomer lagen er formulieren op kantoor voor de aanvraag van een visum voor Nederland. Ik had later wel gezien dat ze bij het oud papier lagen en hij had al gezegd: Als ik wel een visum aanvraag, dan is dat geen garantie dat ik met je mee ga. Maar je moet toch even vragen, of niet dan? Hij gaat niet mee. Dus ga ik wederom naar Corendon om mijn vlucht te boeken.

Lawaaischopper!

Parelmoer ingelegd

Kursunlu

Aspendos ingepakt

De hele zomer zijn ze bezig in Aspendos met de reparatie, schoonmaken etc. Toeristen kunnen dan ook maar alleen in het onderste gedeelte van de zitrijen komen. En dat allemaal voor 15 lira entree. Mehmet Ali moet het laatste weekend van november naar Istanbul voor een symposium van Tursab. Hij komt terug met het geweldige nieuws, dat de entree voor Aspendos volgend jaar 20 lira zal bedragen.

Cactussen in knop

Klus geklaard

Traditionele bouw

Düden blijft Düden

2 December moet ik smorgens om 6 uur tegenover het postkantoor staan voor transfer. Om 10 uur vlucht naar Schiphol. Ik blijf maar 12 dagen. Mijn broer en mijn vader halen me op. Zo onderweg merk ik toch dat ik die kerktorens aan de horizon gemist heb. Om niet te spreken van de Kop-Hals-Romp-boerderijen. De hele 12 dagen geen woord uit Turkije. Ik bel zaterdag avond naar kantoor, of alles goed is. Mischien is mijn telefoon kapot. Nee, alles is goed. Ze hadden wel een aardbeving gehad. De tweede week wederom weer geen enkel berichtje. Mijn vader vraagt me wat er loos is. Ik weet het niet. Ik ben geland in Turkije....telefoon! Of mijn transfer wel op tijd was. Niet van hoe is het met je, goede vlucht gehad, niks. Op 19 December vraag ik Mehmet Ali, of wij nog wel een relatie met mij wil hebben. Hij vind dat we er beter een punt achter kunnen zetten. Ben ik inmiddels helemaal met hem eens. Op 20 December begin ik met een wandeling naar Berber Ali. Ik laat mijn haar rigoreus knippen. Een heel nieuw begin!

Met de Kerstdagen zit ik helemaal in mijn uppie thuis. Elke dag ga ik wandelen in het zonnetje, zo tussen 1 en 3. Daarna koelt het al snel weer af. Op tweede Kerstdag tref ik Hasan, één van onze vroegere chauffeurs. Hij heeft zijn all-road motor ingeruild voor een Suzuki Hayabusa 1300. Hij belooft me eens op een ritje te trakteren. Op oudejaarsavond zit ik wederom moederziel alleen in mijn appartement. Ik ga een frisse start in het nieuwe jaar tegemoet.

Kop-Hals-Romp

Kerktoren

Naar boven

© 2014 Webdesign by Betty Smit.