Afscheid van Hans op maandag 15 mei 2006.

Hans,

Buurman, vriend en vooral motormaatje, het is over, het is voorbij.

Ruw ben je uit ons midden weggerukt, we zijn kapot.

We beseffen dat we je kwijt zijn, we hebben allen veel verdriet.

Probeer nu om wat over je te vertellen, in de periode dat we jou gekend hebben en dat zijn vele jaren.
Het gaat me heel moeilijk af, wordt telkens overmand door tranen en wederom verdriet, heel veel verdriet.

Hier lig je nu voor de laatste trip, niet op de motor, maar hij is nabij, hij staat naast je, klaar voor de rit, de ouwe trouwe blauwe Beier.

Heb hem niet schoongemaakt sinds de laatste rit, stond gewoon altijd voor je gereed, gewoon gaan met die motor.
Volgens mij heb je je favoriete outfit aan, Loud pipes save lives,Centennial TT, spijkerjack, leren broek, je motorkledij.

Weet wel zeker dat je erg veel plezier beleefde aan het motorrijden, misschien heb ik je wel gepushed, weet het niet, heb er in elk geval geen spijt van.

De laatste jaren samen veel ritten op de motor gehad met volgens mij veel plezier. Je laatste rit in het Groninger land samen met Henk, prachtig weer, nog even uitzicht op de zee, it’s over Hans, voorbij.
Nou, tot volgende week dan maar zei Henk nog, het heeft een heel andere betekenis gekregen, deze woorden, sta er nu pas bij stil.

In de toekomst plannen is gevaarlijk, heeft geen zin, dit zie ik nu hier weer in.

Leef van dag tot dag, maak er een feest van,elke dag, want morgen?
Morgen zijn we er misschien niet meer.

Waarschijnlijk hoor je me niet en steek ik dit verhaal af voor al de mensen die hier bijeen zijn als afscheid voor jou.
Hans, maatje, waarom jij?

We weten niet wat er die dag gebeurd is, willen we ook niet weten, heeft ook geen zin want we krijgen je er niet door terug.
Als het moet gebeuren, dan maar snel, hoop dat je gelijk weg was en geen pijn hebt gehad.

Zoals bekend mag zijn: ik geloof niet in God, mocht God wel bestaan, dan heeft hij een onvergefelijke fout gemaakt.
Dit vergeef ik hem nooit.

Ik zit op de bank, de radio zacht en kijk om me heen, zie 2 boeken liggen, de ene heet: de nachtmerrie, de andere heet: ik dood.

Is dit toeval? Weet het niet, maar vindt het wel frappant.

Ik luister naar de radio, geluid staat zacht, de teksten dringen tot me door.

Hoor Robbie Williams, hij zingt : say something.

Hoor Madonna, zij zingt : life is a mysterie, when you call my name, down on my knies, take you there.

Hoor Acda en de Munnik, ik hou helemaal niet van Nederlands talig, maar de tekst raakt me diep:

Ik zie twee mensen op het strand
Vlak bij het water,hand in hand
De zon zakt, ze zwijgen van geluk
Ik ken haar net, want dat ben jij
Ze lacht naar hem, hij lijkt op mij
Maar dat kan niet, want ik maak alles stuk

Ik kan die jongen toch nooit zijn,
Die rust, die liefde, niets voor mij
Maar waarom lijkt het dan toch zo vertrouwd?
Ik heb je lief, zoals je ziet
Maar ergens klopt er hier iets niet
Ik draag een ring maar ‘k heb jou nooit getrouwd.

Weer een andere, take my hand and walk with me, right here, right now,riding on a miracle, my heart belongs to you.

Het krijgt nu diepere betekenis en het dringt tot me door, verdomme Hans waarom jij?

Denk nu terug aan vakantie’s, samen met Trudie en jou, wat was dit altijd gezellig, prachtige vakantie’s gehad op de Waddeneilanden.
Jezelf wegcijferen om een ander een plezier te doen, dit ben jij Hans en Trudy net zo.

Jou om een gunst vragen of om mee te helpen met de een of andere klus, je zei nooit nee. Sleutelen aan de motorfietsen of aan de Traction, hier genoot je van, van een bonk roest weer iets toonbaars maken, dat lag je wel.
Zal dit missen, sta er nu alleen voor en heb er vooreerst totaal geen aardigheid en zin meer aan.

Zoals eerder gezegd geloof ik niet in God of geesten, bij de honden is dit waarschijnlijk anders, ze voelen iets en zien iets, Hans je bent hier nog, getuige de aparte manier waarop Gypsy,Erin en Zoef op bepaalde voorvallen reageren, ik zie het helaas niet, sorry.

Moet dit allemaal een plek in mijn leven geven, weet echter op dit moment absoluut niet hoe dit te doen.
Collega van het werk vroeg of Trudie en jij ook kinderen hadden, ik zeg: ja, die van ons. Dit getuigt maar weer hoe close we eigenlijk zijn, je bent meer als een buurman, vriend of motormaatje, eigenlijk ben je gewoon familie.

Ik zeg niets teveel als ik zeg: onze wereld stort in, met onze wereld ook de wereld van Trudie, familie, kennissen en vrienden.
Het blijft onwerkelijk en onbegrijpelijk.

Wil hier een citaat van JanBMW voorlezen, geschreven in het motorforum:

De hele dag flashbacks. Hoorde opeens weer dat vreemde geluid achter me, een BMW die op 1 pit loopt . ik remde, keek om en keek weer in het grijnzende gezicht van Hans, kraan stond nog dicht riep hij naar me en daar stoof hij me alweer voorbij op weg naar de Mac, moest het gas er flink opgooien om weer bij te komen. Zijn woorden klinken nog na in mijn oren. Het lijkt of het gister was.Hans ik mis je nu al , je was 1 van ons, nee je bent 1 van ons, nog steeds en dat blijft ook zo, alleen ontzettend jammer dat ik je maar zo kort mocht kennen. Ben verbitterd, en tranen lopen over mijn wangen nu ik dit schrijf. Ik wens iedereen die met Hans betrokken is heel veel sterkte. ---------------------------------------------

Aldus verwoordt door Jan, dank je hiervoor.

Hans, en zo zijn er zovele reacties maar vooral steun betuigingen, God: wat missen we je nu al.

Men zegt wel dat de tijd alle wonden heelt, hier ben ik voor mezelf nog niet zo zeker van, dit komt nooit weer goed.
Troost vindt ik ook in de warme en gemeende reacties op het motorforum, men leeft met ons allen mee. Nooit geen Etaman meer die ons voorziet van gevatte antwoorden, nooit meer samen motorrijden, we rijden alleen nog maar samen in ons hart en in onze herinnering.
De herinnering zal altijd blijven, ben me er ook wel degelijk van bewust dat er voor ons allen eens de tijd komt om te gaan.
Maar Hans, het was nog geen tijd voor jou, nog lang niet.

Verbijsterd was ik toen Ineke mij het nieuws bracht, ongeloof en woede maken zich van me meester.
Vooral woede, je wilt overal tegenaan schoppen van kwaadheid, maar dit helpt niet, er is geen weg terug.

Zie je hier liggen en wacht op het moment dat je de ogen opent en zegt : grapje.
Maar het is geen grap, ik zie geen enkel teken en de woede en kwaadheid nemen weer de overhand.

Kom absoluut niet uit mijn woorden en mijn verdriet uiten is moeilijk, maar toch gaat dit vanzelf.
Houden van is moeilijk uit te leggen, dit zeg je niet van man tot man. Ik doe het hier wel, Hans: ik hou van je makker.
See you in heaven! Friends forever!

Je krijgt van mij nog een laatste roffel, ‘k hoop dat je hem voelt.