Wat is de motorwereld toch klein.

Toen ik op maandag 10 oktober 2005 Porto Bello bij Edinburgh verliet, had ik dit niet kunnen bedenken. Het waaide een halve storm en ik had met mijn bepakking op de motor houden en keren om op de linker weghelft te blijven. Het waren 2 rotondes en dan zat ik meteen op de kustweg, richting New Castle. Onderweg kwam de gedachte in me op, dat dit de laatste dag op Britse bodem was en dus kon ik er maar beter van genieten. Ik besloot om pas in New Castle op de borden te gaan kijken en ondertussen van het landschap te genieten, vechtend tegen de zijwind.

In New Castle, raast alles met een gangetje van 60 mijl per uur over de bypass. Welk bord ik ook zag, nergens stond een ferry-teken op. Tot ik New Castle uit reed en begreep, dat ik terug moest. Nergens een afslag te bekennen, dus maar doorrijden op de vierbaans, met de meute mee. Na zeker 30 kilometer een afslag, een rotonde en een viaduct waar ik aan de andere kant terug kon keren. Hoeveel kilometer ik ook reed, nergens die ferry op de borden. Dus maar weer terug. Ditmaal stond er een auto op een bypass. Die was voor mij. De man zat te bellen. Ik zette mijn motor voor de auto, zodat hij er niet vandoor kon gaan. Ik moest weten hoe ik moest rijden, want de tijd begon behoorlijk te dringen. Hij vertelde me, dat ik nog een half uur van de ferry verwijderd was. Dan zou ik te laat komen. Hij vroeg of ik papieren had en belde voor me. De ferry vertrok inderdaad op dat moment, maar hij kreeg een nummer, dat ik die avond voor 8 uur moest bellen, wilde ik de volgende dag mee. Mijn accu van mijn mobieltje was leeg en ik kon niet bellen. Legde het hem uit en hij boekte voor me om. Ik kon de volgende dag mee, zelfde tijd. Ik vroeg of hij me aanwijzingen kon geven voor een Bed and Breakfast in de buurt. Hij vroeg of ik bezwaar had om op de bank te slapen. Voegde er aan toe, wacht even en belde zijn vrouw. Is de bank vannacht vrij, heb een motorrijder in moeilijkheden, ze heeft de ferry gemist. Ik moest maar achter hem aan rijden, hij woonde daar 3 kilometer vandaan. Zijn vrouw had de carportdeur al open gezet en mijn motor kon meteen naar binnen.

Zo kwam ik in de kunde met Alex en June Smith en hun kinderen Samantha en Gordon. Het klikte meteen. De volgende morgen kwamen de kinderen me een knuffel brengen, voor ze naar school gingen en Gordon vroeg me specifiek, of ik volgend jaar weer langs wou komen. Ik beloofde mijn uiterste best er voor te doen. Eind januari riep Alex me aan op msn. Hij was eind mei van plan met een groepje motorrijders een week in Duitsland en Frankrijk te vertoeven en op de terugreis wou hij me graag bezoeken en zocht nog een Bed and Breakfast in de buurt. Ze waren met 3 man. Mijn antwoord was meteen, als ze geen bezwaar hadden om op matjes en in een slaapzak te slapen, dan waren ze hier welkom.

Alex was meteen enthousiast. Dan zouden we de hele avond kunnen praten. Op 17 mei, de vooravond van mijn eerste forum-weekend tref ik hem nog op msn. Hij gaat die zondag vertrekken en dan kom ik weer terug. Ik zie hem niet eerder dan de 30ste en dan komen ze laat op de middag aan. Ik zeg hem dat ik wel een paar extra aardappelen zal schillen, maar ik mag geen speciale dingen van hem doen. Doe ik ook niet.

De dertigste komen ze rond half vijf aanrijden. Ik heb ze in de verte zien aankomen en ga vlug naar buiten met mijn camera en maak snel een foto, waar ik de knalgele Triumph Daytona meteen herken en de 2 Aprilia's het erf op stuur. De motoren meteen maar in de garage. Ik wordt voorgesteld aan Mick en John. De koffie is klaar en we gaan in de keuken zitten aan de koffie en dan beginnen de verhalen. Alex doet het woord wel, we kennen mekaar tenslotte. Moet weer even wennen aan het accent.

Ondertussen zet ik de pan soep, die ik eerder die morgen gekookt heb op het vuur. Zet de aardappelen op en de wortelen en de sla is al gewassen en doe ik in een slabak. Die ochtend heb ik ook al saucijzen gebraden, dus alles is zo klaar. Tegen zessen ruimen we de tafel af, zetten de borden er op en kunnen meteen gaan eten. De mannen waren die week al een paar keer bij de Mac geweest voor een warme hap, maar een gewoon "home-cooked-dinner" dat was niet te versmaden. De heren laten het zich goed smaken.

Na het eten gaan we in de kamer zitten en laten het eten even bekomen. dan stel ik voor, mocht er nog iets van de motoren gehaald worden, dan liever nu bij daglicht, dan straks met lamplicht staan knoeien. Weten ze meteen waar ze moeten slapen. Als de heren boven zijn geïnstalleerd, komen ze weer naar beneden en dan krijg ik een verhaal te horen.
Ze waren vorig jaar ook naar Duitsland geweest en in een week tijd wel honderd keer verdwaald, dat ze steeds hadden moeten keren, de zogenaamde U-turn. Ze hadden zichzelf toen de naam "U-turn motorcycle-club" gegeven. Omdat ik in New Castle als het ware verdwaald was, vonden ze dat ik ook maar lid van de club moest worden. Ik kreeg een T-shirt aangereikt, met opdruk.

Die avond is het gezellig en wetende dat de heren erg kunnen genieten van een Wodka-jus, vraag ik Alex me te helpen in de keuken. Hij mag de wodka in de glazen doen, dan pers ik de sinaasappelen uit, die ik al sinds zaterdag in de koelkast heb liggen. Zo'n fijne wodka-jus hebben ze de hele week nog niet gehad. Alex vraagt me wat er in de buurt de moeite waard is om te bekijken. Tja, hij was nieuwsgierig naar de pier, een zeedijk is hun onbekend en wij hebben hier vlakbij ook een klompenmuseum. Dat brengt Alex op het idee om voor June een paar echte klompen mee te nemen. Dus gaan we de volgende morgen na de koffie naar het klompenmuseum in Noardburgum. Ze zijn hun camera vergeten, maar ik knip voor het lieve vaderland weg en maak een kleine 60 foto's. Thuis gooi ik ze snel in de computer, terwijl de mannen hun zaken goed inpakken en weer op de motor knopen. Even een broodje en dan onderweg.

In Harlingen even in de haven kijken en even bij de "stienen man", op de zeedijk. Het waait wel stevig en we rijden mooi in de luwte van de zeedijk. We rijden over de secundaire weg naar Breezandijk en gaan daar pas de snelweg op. Bij het Monument gaan we even de parkeerplaats op. Dan kunnen ze zien dat er aan beide zijden water is. Ze waren nog nooit over "the long bridge" geweest. Bij Alkmaar zijn wegwerkzaamheden en dus moeten we over Zaanstad en Krommenie naar de pier. Daar aangekomen hebben we nog een uurtje de tijd. Fijn gevoel op tijd er te zijn. Geen enkele U-turn hoeven maken.

We kiezen voor een visrestaurant. Bestellen koffie en elk een portie "fish and chips". Dan gaat opeens het alarm van mijn motor. Aangezien we toch het oog er op hebben, zet ik het alarm af. Ik zit nog maar kort of het gaat weer af. Ik zet het uit, wederom aan en uit en dan zet ik de motor even op contact, zoveel van het is wel goed. Dan ga ik zitten genieten van mijn fish and chips. En jawel hoor, gaat weer mijn alarm af. Aan het tafeltje naast ons wordt hartelijk gelachen en er worden opmerkingen gemaakt, maar ik versta de jongens wel. Ik zie "Wâlden" op een van de hesjes staan. Ze komen ook uit Friesland. We hebben een korte babbel.

Tegen half vijf verlaten de heren me, richting douane en ik vertrek naar huis. Eigenwijs als ik ben, rijd ik over Alkmaar. Het kost me 3 uren om thuis te komen. Ik zend een sms-je naar Alex aan boord, dat ik goed ben aangekomen en hij stuurt me wederom nog een bedankje voor de fijne 24 uur. In onze volgende chat, vertel ik Alex, dat we de 30ste juli aankomen. Hij haalt ons dan van de ferry. Even een dagje in West-Denton doorbrengen en mijn belofte aan Gordon waarmaken. Ik heb mijn best gedaan, ik kom langs.

Op 17 juni houdt onze plaatselijke motorclub MCV een "open dag". Er zijn ook andere motorclubs uitgenodigd. Laat op de middag, als ik het terrein afsneup naar lege bierflesjes en andere troep, vraagt een jongeman me: ben je nog droog overgekomen uit IJmuiden? Dat was er eentje van die heren, die ook naar de ferry moesten voor een korte vakantie in Ierland. Hij herinnerde het zich nog zo goed, vanwege mijn alarm. Die avond kwam er nog eentje bij, die me aanriep met: Hé IJmuiden. Samen met Gerard en Jaap herinneringen aan de UK opgehaald. Ze hadden die week heel erg genoten en goed weer getroffen.

Daarom zeg ik, wat is de motorwereld dan toch klein.