Motortour zuidwest Turkye.

Klik op een foto voor de vergroting.

De herfstvakantie stond weer voor de deur en het zou dit jaar een reisje Turkye worden.
We krijgen natuurlijk niet zo vaak de kans in verre landen toertochten per motor te maken, dus vatte ik het plan op om een dag een Harley te huren en een stukje Turkse grond te verkennen.
Harley Davidson schijnt bij de Turken niet erg in te zijn, want ik heb er geen enkele gezien.
Ook een zware motorfiets huren is daar niet makkelijk, Bodrum is een redelijk grote stad, waar jaarlijks veel toeristen komen. De eerste avond werd ons dat al gelijk duidelijk. Lopend door het drukste winkelstraatje werden we aangesproken door opdringerige verkopers van o.a. kleding, waarbij ze gelijk ook vermeldden dat het goedkoper was dan de Zeeman en de Wibra, dus Hollanders kwamen daar zat.

Dag 3 liep ik naar de enigste verhuurder van motorfietsen van het wat zwaardere soort. Binnengekomen ontdekte ik wat onbekende merken maar ook een Japanse Harley, dus die moest het maar worden.
Nadat ik 50 euro had neergeteld, werd me de sleutel overhandigd en nadat de verhuurder eerst de 50 euro op de grond had gegooid en weer opgepakt (schijnt geluk te brengen) kon de reis beginnen.
Eerst maar even langs de haven waar prachtige houten klippers liggen. En niet een paar, maar enkele honderden langs dit gedeelte van de kust.

Bodrum uitrijdend, reed ik naar de eerste plaats, Gumbet. Via de baai bleef ik langs de kust rijden. Het was de bedoeling de hele kustlijn van het schiereiland te volgen.
De temperatuur was goed en het was volop genieten van de prachtige panorama's vanuit de bergen. Het eerste gedeelte van de rit was het wel even wennen om na 33 jaar weer zonder helm te rijden. Vanaf een hoge berg kreeg ik plots een prachtig doorkijkje met uitzicht op de Bitez Bay.

Voorzichtig remde ik, want het was nogal gevaarlijk om met de voorrem te remmen vanwege de vele losliggende grintkorrels ter grootte van dobbelstenen. Ook staken putten hier en daar zo'n 10 centimeter boven het wegdek uit.
Voorzichtig duwde ik, al kijkend over een muurtje de motor wat dichter naar de rand van de weg. Opeens dook de Honda voorover en rukte het stuur uit mijn handen. Vlak langs het muurtje zat een gefreesde gleuf van wel 30 cm. breed en zo'n 40 cm. diep. Tjonge, het valt niet mee om zo'n apparaat even weer uit zo'n gleuf te tillen.

Dus moest ik maar wat beter op het wegdek letten bedacht ik me opeens. Dat was overigens geen slechte gedachte, want even verder stond er plots een koe midden op de weg.
Ook werd ik later nog enkele keren opgeschrikt door plotseling overstekende geiten. Het is een heerlijk gevoel om met een temperatuur zo rond de 25 graden berg op en af te rijden.
Het landschap werd afgewisseld door stukjes ruige natuur en even later weer een slapend dorpje met vlakke stukken vlak langs de kust.

Ieder dorpje had wel 1 of meerdere moskeën. Duidelijk waren ze te herkennen aan de slanke minaretten. Het leken me er nogal veel te zijn maar bedacht me opeens, dat in Nederland ook ieder klein dorpje wel 1 of meer kerken heeft. Het was uitzonderlijk rustig op deze wegen, dat kwam me wel goed uit omdat ik toch ook het wegdek goed in de gaten moest houden.
Na het schilderachtige plaatsje Turgutreis viel mijn oog opeens op grote witte stofwolken naast de weg.

Op een met gaas omheind stukje veld waren mannen bezig met grote flexen beelden uit wit graniet te slijpen.
Zo'n 20 jaar geleden maakte ik houtsnijwerk voor klassieke jachten en ben eigenlijk nog steeds geinteresseerd in beeldende kunst.
Ik zette daarom de Honda op de jiffy en stapte het hek binnen en liep naar de dichstbijzijnde kunstenaar. Bij de man aangekomen riep ik hem en legde hij even de flex terzijde om me te woord te staan. Hij vertelde me dat ze sculpturen in opdracht maakten. Toen ik vertelde, dat ik vroeger beelden uit hout kapte voor klassieke Hollandse schepen, vroeg hij me belangstellend of ik uit Holland kwam.

Nadat ik het bevestigde, vroeg hij me of ik Freek de Jonge kende. Nou ja, wie kent Freek niet hè. Enkele jaren geleden bleek hij een 2 meter hoge houten sculptuur voor Freek te hebben gemaakt. Tjonge, wat is de wereld weer klein dacht ik nog. Op de foto is een kraan zichtbaar, deze gebruikten ze om de granieten blokken te kantelen en op voetstukken te plaatsen.

Na de plaats Uranium ging de reis langs de meest prachtige baaien richting Yalikavak. Na Yalikavak zou ik een stuk het binnenland inrijden naar 600 jaar oude windmills. Deze zijn overigens over het gehele schiereiland te vinden maar omdat deze op het hoogste punt van het wegennet stonden wilde ik ze vanwege het mooie uitzicht even bezoeken. Hier bevond ik me zo'n 650 meter boven zee en had over het grootste deel van het schiereiland een panoramisch uitzicht.

Toen ik van het prachtige uitzicht stond te genieten hoorde ik een auto pruttelend tot stilstand komen. Dus liep ik weer van het uitzichtpunt naar beneden en bood de chauffeur van de wagen een lift aan om hulp te halen. Hij vond het erg vriendelijk van me aangeboden maar bedankte omdat hij net een vriend had gebeld die inmiddels al naar hem onderweg was.

Ik vervolgde mijn reis weer en reed een klein bergweggetje op naar het dorpje Karavil Dagi dat hoog in de bergen lag. Het weggetje was hier en daar zo steil dat ik met slepende schoenen reed uit angst te vallen. Er lag hier zoveel grint en zand op de weg dat hier eigenlijk niet meer van een verharde weg sprake was. De voorrem gebruiken was dan ook vooral hier uit den boze. In het dorpje aangekomen heb ik even een sanitaire stop gemaakt bij een klein eenvoudig eethuisje.

In tegenstelling tot de badplaatsen was het hier erg goedkoop en kocht een ijsje voor maar 0,35 ytl, dat is ongeveer 17 eurocent. Dit staat wel in schril contrast met de benzineprijzen, want een liter benzine euro 95, kost hier maar liefst 2.76 ytl. Dat komt neer op ong. 1,37 euro, dus nog duurder dan in Nederland.

Na het verlaten van het dorpje besloot ik maar weer om te keren, de rit omlaag was zenuwslopend.
Af en toe begon het achterwiel te blokkeren over het grint als ik hem alleen nog maar op de motor liet afremmen en werd de machine nagenoeg onbestuurbaar. Na een zenuwslopende 20 minuten bereikte ik weer de hoofdweg en vervolgde de weg verder naar de noordkust langs Agacli Bay en bleef de kust volgen.

De kleine dorpjes die ik passeerde leken spookdorpjes, er was niemand te zien op straat. Dat was wel lekker. 30 jaar geleden kon het in Holland op zondagochtend ook wel eens net zo rustig zijn. Nabij Turbuku Bay ontdekte ik een klein scheepswerfje waar houten jachten werden gerestaureerd. Ook was hier tijdens een storm een aantal jachten aangespoeld en op de kust geworpen, op de foto is dat te zien. Na het bezoek aan de werf, zocht ik de snelweg op en reed het laatste stuk naar Bodrum terug.

Een prachtige tocht van zo'n 180 km met een heerlijk weertje.

Ik denk dat het mijn laatste tocht was dit jaar, maar dan wel een prachtige afsluiting van het motorseizoen.

J. de Lange.