Na een week van verslagenheid, begin ik een lijstje te maken van de dingen die moeten gebeuren. Ik moet 4 weken van tevoren mijn werk opzeggen, mijn moderatorschap van www.motorforum.nl moet ik opgeven, evenals schrijven van mijn motoravonturen voor www.zeenz.nl/motor/. Dan nog de abonnementen en lidmaatschappen. Ik moet zien mijn motoren te verkopen, want om ze bijna een jaar te schorsen en dan pas weer van stal te halen, dat werkt niet, ze moeten rijden. De verzekeringen moeten worden opgezegd. Zal medicijnen moeten regelen, een eigen zorg- en reisverzekering.

Ik kom op msn met de baas in Alanya in gesprek en na overleg met zijn broer biedt hij aan dat ik in principe wel gelijk kan komen. Ze hebben toch een kamer over.

Maar eerst wil ik mijn vriendin Michaela en haar zoon opzoeken op Kos. Er staan hier ook nog spullen van haar, dus die moeten ook nog ingepakt en verstuurd worden. Ik stuur een mailtje naar mijn dochter, die een reisburo heeft en vraag haar een goedkope vlucht te zoeken, zo halverwege februari. Ik heb tenslotte maar 6 weken van Roel gekregen om op te krassen. Ze stuurt een paar opties, waar ik er eentje uit kies. Ze neemt de vlucht eerst in optie en ik geef haar opdracht om hem uit te printen. Het is een E-ticket. Zo nu hebben we de deadline.

Op 22 januari breng ik al vast de Honda Shadow naar Annie van Motorcentrum Coevorden. Zij zal de motoren voor mij verkopen. Ik tref er de real Conimexman van het motorforum en hij is bereid om me thuis brengen aan het eind van de middag. Ik nodig hem uit mee te blijven eten. Na het eten drinken we nog een kop koffie en dan vertekt hij ook weer huiswaarts.

Alles wat ik zo langzamerhand aanraak moet ik achterlaten. Ik heb beton gedraaid voor de vloeren, de cementlaag over de vloerverwarming. Ik heb muren besmeerd met cement en gips. Heb geplamuurd, geschuurd, gesausd, geverfd en behangen. De keuken is naar mijn ontwerp gemaakt, ik heb de handgrepen uitgezocht. Ik moet alles achterlaten. Ik zocht de parketvloer uit die in de kamer ligt. Mijn lekkere warme waterbedje. Dit doet pijn, dit snijdt door mijn vlees. Ik ben dan ook heel erg emotioneel en de "vrienden" schitteren door afwezigheid, evenals de familie. Niets dat me hier nog houd. Maak me wel wat zorgen om mijn jongste zoon, die komt nu echt in de problemen met zijn studie en dat is jammer. Hij dacht net een oplossing te hebben gevonden om dit jaar toch zijn punten te halen.

Mijn Honda Deauville breng ik op 2 februari naar Coevorden. Als ik smorgens naar buiten kijk, schijnt er een waterig zonnetje en er staat bijna geen wind. Even wat anders dan de storm van de afgelopen dagen. Tegen kwart voor 10 zit ik op de motor en rijd zuidwaarts. Gewoon over grote wegen. Bij Beilen begint het een beetje te miezeren, het is meer het vocht dat door het andere verkeer wordt opgeworpen, dan dat het iets met regen van dat moment te maken heeft. Ik stop even bij een benzinestation en rook even een sigaret. Dan rijd ik weer verder. Na Hoogeveen, beginnen mijn vingertoppen kouder te worden. Net na de afslag naar Coevorden stop ik op een parkeerplaats. Die laatste 6 km zijn niet verantwoord om door te rijden, want ik zal aankomen zonder gevoel in mijn vingers.

Even flink in de handen klappen met de handschoenen aan en al gauw voelen de vingers weer normaal. Dan ga ik door voor een bak warme koffie bij Annie. Rudyhadee heeft zonder mij daarvan in kennis te stellen, een mailtje rondgestuurd onder de oudgedienden van het motorforum, om gelijk die dag voor wat afleiding te zorgen. JanBMW had me al aangeboden, om me met de auto thuis te brengen en zo geschiedt. 's-Avonds is er nog de ledenvergadering van de plaatselijke motorclub. Jan zet me er voor de kroeg af. Het weekend van 9 en 10 februari heb ik gereserveerd voor familie en vrienden. Ik heb dan ook het huis vol en de koffie en thee zijn niet aan te slepen. Het is dan ook een hele emotionele dag en niet alleen voor mij. Zelfs enkele motorvrienden komen met het prachtige weer nogmaals afscheid nemen. Een dag om op terug te kijken.

In de dikke week die ik hier nog door moet brengen, moet ik nog vele dingen regelen. Ik zal zeker dingen zijn vergeten, maar daar komen we dan nog wel achter.

* Mijn nieuwe leven begint *

Op 14 februari trek ik 's-morgens om half 8 de deur voor het laatst achter me dicht en stap bij mijn dochter in de auto. Zij brengt me naar Schiphol. Het blijkt een rustige ochtendspits en we staan al om 10 uur op Schiphol. Ik kan bijna gelijk inchecken en dan ga ik op zoek naar een SD-kaartje voor mijn nieuwe camera.

Ik tref een leuke aanbieding, met gelijk een houdertje voor dat SD-kaartje, dat rechtstreeks in mijn laptop kan worden geschoven. Dus geen kabeltjes meer nodig om foto's op de laptop te zetten. Om even over half 1 stijgt het vliegtuig op, onderweg naar Athene. Op de geplande tijd landen we dan ook. Ik kan dan gelijk inchecken voor de vlucht naar Kos.

Platani, Kos, Griekenland.

Mijn koffer gaat rechtstreeks, dus die hoef ik niet eerst te zoeken en weer in te checken. Op Kos wacht mijn vriendin met haar zoon en samen rijden we naar haar huis, waar we de avondmaaltijd nuttigen en dan gezellig bijkletsen bij een glas wijn. Natuurlijk wordt het een latertje. Maar het is goed om weer bij elkaar te zijn.

De eerste twee nachten slaap ik goed met een van de honden op mijn bed en de andere die mijn pantoffels bewaakt en dat zal ze dan ook alle nachten blijven doen. Het is afwisselend weer met een ijskoude wind. Op maandag de 18de zien we tot onze verbazing kleine sneeuwvlokjes uit de lucht vallen, voor het eerst in de geschiedenis van Kos. Iedere dag is er de routine van ontbijt, de zoon naar school brengen en gelijk de honden uitlaten.

Ze vinden het ontzettend fijn om steeds een speeltje op te halen en terug te brengen. Daarna is er koffie. Michaela is een hele goede kok en na een week is er van mijn ingevallen wangen al niet veel meer te bespeuren. We informeren naar de boot naar Bodrum en leren dat die alleen op maandag, woensdag en vrijdags gaat. Op zaterdag de 23ste gaan we met zijn drietjes er op uit met de auto. We gaan eerst een broodje "Obelix" halen, hetgeen betekent, dat je zelf je broodje mag samenstellen. Daarna rijden we vanaf Kos-stad de bergen in en via Pily naar Kardammena. Dan vanaf Mastichari langs de kust naar Tingaki en zo door naar Kos stad terug.

Op zondag de 24ste rijden we boven Platani de bergen in en gaan bij de Hypocrates Foundation met de honden in het bos wandelen, later nog naar het strand. Na thuiskomst waag ik me in de hangmat om te zonnebaden en ik moet zeggen dat het heel komfortabel ligt. Ik mis een uur die middag. Op dinsdag de 26ste rijden Michaela en ik met de honden in de auto nog naar Kefolos aan de zuidkant van het eiland, terwijl de zoon op school is. Er is daar veel veranderd en volgebouwd in de afgelopen 12 jaar. Op donderdag 28 februari koop ik al vast een ticket voor morgen voor mijn overtocht met de boot naar Bodrum. De boot vertrekt smiddags om half 4 en de overtocht is 45-50 minuten. Dan is het vrijdag de 29ste en moet de koffer volgestouwd worden, ik hoef me dit keer niet aan de 20 kilo te houden en dat is maar goed ook. We gaan op tijd van huis en er moet een instapkaart worden geregeld op de kade. Dan nog een paar stevige knuffels en ik loop door de douane.
Bij aankomst in Bodrum regel ik eerst een visum, die is geldig voor 3 maanden en kost me maar een tientje, maar daar was ik wel mee bekend. Dan wederom door de douane en dan is het de kunst om een bus te vinden naar Alanya, maar die hebben ze hier niet. Dan maar Antalya. De bus vertrekt niet eerder dan half elf savonds. Met een zware koffer, een weekendtas en de laptoptas ga je niet al te ver. Dus wacht ik in de buurt. De rit gaat hoofdzakelijk door de bergen en met een slakkengangetje van 50 km/uur is het zeker niet aan mij besteed om te gaan slapen, met al die bochten. Toch ben ik 2x een kwartiertje kwijt. De eerste plas/nicotine-pauze is na 2 uur, anderhalf uur later eentje van 20 minuten. Om 5.15 eindigt de rit bij het vliegveld van Antalya.

Even verderop staan 2 kleinere bussen waarvan er eentje naar Alanya gaat, dus ik heb mazzel. Nog voor half 6 ben ik al weer onderweg in de bus en om 7 uur sta ik op de terminal in Alanya zelf. Het is dan al 12 graden en zonnig. Ik bel de baas, die belooft me zo te komen halen. Hij heeft een taxi geregeld, dus we zijn binnen de kortste keren op de basis. Het is me inmiddels opgevallen dat de benzine hier schreeuwend duur is. Had in december niet de moeite genomen om het om te rekenen. Het mag dan in Nederland de 1.50 Euro zijn overschreden. Verschil is er wel. Vorige week nog zag ik net buiten Zipari op Kos de prijs staan van 1.06 Euro, maar hier is het rond de 2.20 Euro per liter en dat is van invloed op de prijzen die hier gehanteerd moeten worden voor de diverse tours voor de toeristen.

De eerste dagen wandelen we bijna iedere dag samen in de stad en leer ik om het appartement weer terug te vinden. Op 4 Maart rijden we met zijn vieren naar Antalya in de auto en gaan op de terugweg nog bij de waterval in Antalya langs en een goudsmederij. Dan ga ik er steeds vaker in mijn uppie op uit. Ik verdwaal nog wel eens, maar vanuit de haven of vanaf de Atatürk straat weet ik het al gauw te vinden. Ik bezoek op 6 Maart een vriend van internet, die hier een wijnshop heeft en dat vieren we met een fles rode wijn. Hier en daar maak ik vrienden. In de haven ontmoet ik een booteigenaar, die me een dagtochtje op zijn boot aanbiedt voor volgende week, want dan heeft hij een boot vol toeristen, waar ik nog wel bij kan. Ik maak voor JanBMW een update voor zijn website tussen de bedrijven door. We krijgen een logée bij ons in het appartement en ik koop al vast een bikini.

Dan op 14 Maart ga ik met mijn teamgenoten mee met een bus vol Deense studenten. Ze hebben geen zin in de city-tour en dus maken we er een picknicktour van. De bergen in. We bezoeken een paar bergdorpjes, een typisch traditioneel Turks huis, waar in de winter het vee onder het huis verblijft en zo warmte afgeeft aan het huis. Dan een bezoek aan een moskee en door voor de pick-nick. Over de versheid van de vis kunnen ze niet klagen. Bij aankomst worden ze levend uit de bak gehaald, in de keuken klaargemaakt en dan belanden ze op de BBQ. Dus binnen een half uurtje op je bord.

Ik krijg de tekst in het engels aangeboden voor de tour die ik zal moeten gaan doen. Dus vertalen in het Nederlands en Duits. Dan op 19 Maart moet de baas mee met een groep mensen, omdat hij gecertificeerd is. Omdat er wel plek is, mag ik ook mee als gast. We gaan die dag naar het Romeinse stadion van Perge en de Lara waterval, die in zee stort. 's-Middags moet ik even inspringen. Enkele gasten willen wat langer rondkijken bij de goudfabriek en het wordt al laat. Dus blijven ze achter met de reisleidster en moet ik het woord doen en de gasten bijeen zien te houden als we een bezoek aan de haven brengen van Antalya, voor een fotomoment.

Later voegen de andere gasten zich weer bij ons. De dag daarop, wederom met dezelfde gasten vanuit een hotel in Side, gaan we eerst over de wekelijkse markt in Manavgat en later brengen we een bezoek aan het aquadukt van Aspendos. Wat mij opviel: dat die blokken van beton zijn gemaakt. 2de eeuws beton! Maar later kom ik er achter dat het een conglomeraat is. Helaas rijden we alleen langs het amphi-theater en gaan er niet naar binnen. Maar we brengen nog wel een bezoekje aan de Belkis-brug.

Een brug, die niet recht is. Bijgeloof was, dat de duivel je kon zien aankomen over een rechte brug. De Selsjukken hebben de brug gebouwd op fundamenten van de Romeinen. Op 21 Maart maak ik een "soundcheck" op de computer. Gewoon mijn eigen stem horen en beoordelen. 's-Avonds vraag ik de baas om er even naar te luisteren en mij zijn bevindingen/kommentaar mede te delen. Maar hij is tevreden. Op zondag 23 Maart maak ik een lange wandeling in de bovenstad, dan via de haven, waar ze met een boot bezig zijn met breeuwen. Het is hier allemaal te zien en te beleven.

Ik eindig bij onze branche-office. Het is rustig in de stad met toeristen, de meesten zullen op het strand liggen. Dagelijks breng ik een paar uurtjes in het reisburo door, gewoon wat info op doen en 's-avonds wordt er gewerkt aan de website. Die moet ook af. En dan is er tijd om aan mijn update te werken en de foto's uit de camera te halen. In de afgelopen 6 weken een dikke 1400 foto's gemaakt. Als ik op 26 maart over de boulevard loop, komt er en ontzettend lawaai vanaf zee. Dus ga ik even op het strand kijken.

Er staan mooie golven, dus tijd om de camera te hanteren.

Op zondag 30 maart is het dan zo ver. De eerste tour. Met maar 10 gasten doe ik samen met de baas de KAS-tour. Waterval, Aspendos en Side. De gasten komen uit België, Schotland, Iran, Engeland en Duitsland. Het verhaal moet dus 2-talig worden afgedraaid. Maar aan het eind van de dag is de baas tevreden en ik heb er een goed gevoel over. Ik krijg van de engelse dames beiden een dikke knuffel, als we afscheid nemen. Op donderdag 3 April meteen weer. Dit keer met maar 8 mensen, waarvan 6 duitsers en 2 engelsen. 's-Morgens regent het, maar nadat we Aspendos en het aquadukt bezocht hebben, breekt de zon door. Maar onderweg naar Side, (de antieke stad) aan het eind van de middag, krijgen we onweer.

Na de tour van 8 April wordt het opeens heel erg stil, wat tours betreft. Op 13 april krijg ik een sms-je van Tine (Ben destijds met hun meegeweest naar Lütz en zij op hun beurt met ons naar Schotland in 2004). Ze komt met Tjerk naar Turkije. Hun dochter woont hier met haar man. Zou leuk zijn hun weer te ontmoeten. Het blijft stil. Iedereen die ook maar iets met de toeristenwereld te maken heeft, klaagt steen en been.

Het geeft mij de tijd om een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis, bij een internist. Even bloed laten kontroleren. Had al zo het idee dat het nodig was en ja hoor, bingo! Ik moet mijn medicijnen aanpassen. En dan ontmoet ik Tjerk bij Floyd. Even bijpraten. Hij arriveert op een oude Jawa en natuurlijk wordt daar even uitgebreid over gepraat. Dan op zondag 27 April ga ik weer op tour. De baas gaat deze dag niet mee, maar een andere gids, die ook de Russische taal beheerst, want ik heb er Russisch sprekende gasten bij. Ikzelf neem de zorg voor de Nederlands sprekende gasten voor mijn rekening. Als ik maandags door de stad wandel, loop ik waarachtig Tine tegen het lijf. Even blijven we staan kletsen en dan scheiden onze wegen elkaar weer. Dat zal nog wel vaker gebeuren.

Voor de dinsdag staat er een boottocht vanuit Manavgat gepland. Het seizoen lijkt geopend. Inmiddels heb ik bijna 2400 foto's gemaakt. Maar dat is maar schijn. In totaal loop ik Tine 3x tegen het lijf. Moederdag...in spanning wacht ik af...vergeefs! Dan 3 dagen later, mijn verjaardag. Bijna elk uur even kijken voor reakties. Pas savonds na 8 uur komt het eerste berichtje van de kinderen. Ik voel me wel heel erg populair. Op mail naar Roel krijg ik gewoon botweg geen antwoord en op 28 Mei loopt mijn visum af. Ben je eindelijk van de stress af, bouwt het zich weer op, want Roel is nog steeds niet over de brug gekomen en ik heb geld nodig om mijn visum te verlengen.

Het werk wil ook maar niet van de grond komen. Alsof de toeristen weg blijven. Ze zijn er wel, maar blijven in het hotel of liggen op het strand. De hele stad klaagt steen en been en is in afwachting van de grote stroom, die al lang op gang had moeten zijn. Slechts één tour per week zet ook geen zoden aan de dijk. Het werk wil ook maar niet van de grond komen. Alsof de toeristen weg blijven. Ze zijn er wel, maar blijven in het hotel of liggen op het strand. De hele stad klaagt steen en been en is in afwachting van de grote stroom, die al lang op gang had moeten zijn.

Slechts één tour per week zet ook geen zoden aan de dijk. Ik ben hier nu bijna 12 weken en zit al tegen de 3000 foto's aan. Als ik terug moet, dan heb ik tenminste veel foto's als herinnering. Het blijft spannend. Toch zijn er altijd mensen, die zo nodig voor hun beurt moeten praten en hun oordeel al klaar hebben, zonder de feiten te kennen. Die moedwillig even moeten trappen.
Op 24 mei ga ik even bij Ismael in de wijnshop langs. Daar zit een dame die shows geeft met haar python. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of ik de slang even mag vast houden. Gelijk duw ik Ismael de camera in de handen. Dit geloven de kinderen vast niet, ik ben altijd panisch geweest voor slangen. Daar sta ik dan met een ware python, van ongeveer 2 meter om mijn nek. Een nieuwe overwinning op mezelf.

En nog steeds komt het seizoen niet op gang. Ik maak nog steeds de stad onveilig, wandel veel. Bezoek mijn nieuw verworven vrienden en doe eindeloos veel bakkies thee.
De baas overlegt met zijn broer en ze schieten geld voor, voor mijn verblijfsvergunning. Meteen maar voor 6 maanden, anders zitten we over 3 maanden met hetzelfde probleem. Ze vertrouwen er op, dat ik het terug betaal. Aangezien er zo weinig tours zijn, krijg ik per dag uitbetaald, naar Turkse maatstaven en dat zet echt geen zoden aan de dijk. Elke fooi is meegenomen.

Het begint op te lopen naar 3 tours per week, maar het is inmiddels wel juni. Het had al lang dagelijks moeten zijn. Dat zit er dus niet in. Het "all inclusive" boeken doet echt het toerisme de das om. Iedereen klaagt nog steeds steen en been, zowel de toeristenburootjes, als de winkeliers en restaurants. Dan krijg ik een berichtje van Annie, dat één van mijn motoren is verkocht. Het blijkt de Shadow te zijn. Ik kan tenminste de baas terug betalen, want voor zover ik weet heb ik nog steeds geen geld van Roel ontvangen. Dan zou ik op zijn minst de keus hebben om iets voor mezelf te huren.

Het is inmiddels Juli geworden en nog steeds heb ik maar 3 tours per week. Ik kan het me niet veroorloven om een eigen appartement te huren. Ik werk er 4 avonden in de week bij, tours verkopen voor een reisburootje in Konakli, maar dat valt ook niet mee. Kosten voor de Dolmus-bus wegen zwaarder dan de opbrengst van de verkoop, dus ik stop er na 4 weken mee. Heb ik in ieder geval meer vrije tijd. Het hoort inmiddels hoogseizoen te zijn, maar dat valt ook tegen. Rafting, Jeep-safari en Boot-touren zijn populair, zeker bij jongeren. Cultuur is weinig interesse voor, dus de gasten die ik heb, zijn wel echt geïnteresseerden en dat is wel prettig. Soms zie ik ze naar de punt van hun stoel schuiven, als ik vertel over de te bezoeken lokaties.
Dan op 15 juli, 's-morgens om 6 uur maak ik de eerste aardbeving mee. Dacht dat het warme weer vat op me begon te krijgen, dat ik duizelde. Later die morgen in gesprek met chauffeurs en toeristengidsen in Aspendos, vragen ze of ik het gevoeld heb. Niet bewust dus. Op 31 juli om 18.15 is het nog 42 graden als we Side verlaten. Ik heb er een uur rondgelopen met mijn gasten. Nu ik veel meer water drink en in die hoge temperaturen moet lopen, begin ik wel enorm af te vallen. Zit bijna weer op mijn minimum. Ik leer koude douches te waarderen. Enkele malen per dag afspoelen met alleen water. Zo op de vierde verdieping is het toch al bijna lauw als het uit de kraan komt. Binnen 5 minuten kleeft alles weer aan de huid. Zeep is uit den boze, dan droogt de huid te snel uit. Gewoon het zweet afspoelen, geweekt ben je al.

Parking Aspendos 05-08-2008.

Op 1 augustus beginnen er bosbranden tussen Antalya en Manavgat. Zaterdagavond 2 augustus, wordt Aspendos genoemd. Tja, hoe moet dat, als we niet met onze gasten naar Aspendos kunnen? Op zondagmorgen bezoeken we toch Aspendos en zien op een 500 meter van het theater de bergen zwartgeblakerd in de zon liggen. Terwijl we onder de bomen wachten tot onze gasten weer uit het theater komen, komt er een politiewagen met zwaailicht over de heuvel aanrijden, gevolgd door een zestal vrachtwagens. Het Rode Kruis komt soelaas brengen voor de gedupeerden. Bij de ruines van het aquadukt, aan de achterzijde van het theater, maken we een praatje met de lokale bevolking. Ze zijn vreselijk bang geweest. Als we vertrekken, zien we naast de weg een plek van zo'n 10 meter in diameter, die afgebrand is. Het was dus echt heel dichtbij.

In Juli hebben we al een voorproefje gehad met een hittegolf, toch is de temperatuur in Augustus wel uit te houden. Het blijft water drinken geblazen. Het zweet loopt van smorgens vroeg tot savonds laat langs mijn gezicht en verzamelt zich onder mijn kin. Mijn topje ziet er uit alsof ik heb lopen kwijlen. Maar ik ben de enigste niet, velen met mij. 's-Nachts blijft de temperatuur rond de 30 graden hangen. Alleen een laken over tegen de tocht, want ramen en deuren staan wijd open en dat kan als je in een flat woont. Tocht langs mijn bezwete lijf lijkt me niet zo gezond. Het is: of dat laken of een T-shirt aan. Dat t-shirt wordt snachts een paar maal gewisseld voor een droge. Geregeld hebben we te maken met stroomstoringen. De vele airco's vergen dan teveel van het electriciteitsnet. Als beneden de generator van het restaurant begint te brullen, weten we dat we niet de enigsten zijn. Lastig als het savonds gebeurt, want dan moeten de lijsten ingevuld worden bij kaarslicht, want "The show must go on".

Gedropt bij het theater in Side

Begin september beginnen de scholen weer en dat is gelijk te merken. We hebben maar één schoolbusje met zowel russen als europeanen. Maar dit is maar éénmalig, er komt verandering in. We gaan gewoon verder, alleen nu zijn het niet meer gezinnen, maar "middelbare" en "jonge paren zonder kinderen". Ik blijf er elke keer weer van genieten, om mensen naar deze prachtlokaties te brengen en hun over de cultuur en geschiedenis van Turkije te mogen vertellen. Dan raak ik in de diaree en het blijft maar aanhouden, welke tips ik ook opvolg. Ik val vreselijk af. Toch blijf ik mijn toeren draaien. Dan toch maar de baas naar de apotheek sturen om pillen te halen. Dat helpt uiteindelijk.

Op 19 september komt eindelijk de eerste onweersbui. Maar de regen is van korte duur. Ik zie dat ik al een week of 6 geen update op mijn website heb gezet, dus dat wordt tijd. De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Het hele seizoen wordt er op zaterdagmorgen verdelgingsmiddel door middel van rook in de riolen gespoten. We hebben dan ook geen overlast van vliegen of muskieten. Dan krijg ik bericht dat er geld is overgemaakt, maar ben inmiddels zo murw, dat ik het eerst maar zo laat. Weet niet meer wat ik wil. Eind september wordt mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis en ik kan hier niet weg. Dat is de toeristen-wereld.

Eerst je werk af, eind van het seizoen ben je pas vrij. Het kontakt met het thuisfront wordt even intensiever en ik wordt van elke verandering op de hoogte gehouden. Op 3 Oktober komt de baas met het nieuws, dat we mogelijk met een groep Fransen naar Pamukkale gaan. Dus duik ik in de woordenboeken, om goed beslagen ten ijs te komen. Nu nog afwachten of het doorgaat. Die trip naar Pamukkale gaat niet door, maar in de plaats ga ik de dorpentour doen, hier in de bergen met 16 fransen en 8 Nederlanders uit Bovenkarspel.

Wat me wel is opgevallen,is dat er hier op het strand geen schelpen te vinden zijn, alleen steentjes. Een heel vreemd fenomeen. Op 11 Oktober ga ik hier naar een reisburootje om een vlucht naar Nederland te boeken. De datum staat dan vast op 23 December. Dan ga ik naar de haven en laat mijn haren in laagjes knippen bij Ali, de buurman van Haluk, waar ik geregeld even kijk of ze nog leuke T-shirts hebben. Op 13 Oktober laat ik mijn bloed weer even kontroleren en ga ik voor mijn injectie naar het Can, het internationale ziekenhuis. Alles is ok. Op 17 Oktober word ik geveld door buikgriep. Dan op 30 oktober is de laatste tour en dus moet ik voortaan mijn volledige eigen huur betalen.

Op 6 november woon ik een lezing bij tijdens de Internationale Conferentie voor het Culturele en Evenementen toerisme hier in Alanya. Ik wandel iedere dag wel even door de stad, bezoek oude vrienden, wordt door anderen aangesproken en ontmoet op die manier nieuwe vrienden. Eindeloos thee drinken. Op 7 november knoop ik een praatje aan met twee motorrijders. Eentje is de overbuurman, maar beiden rijden Harley Sportster. Mijn oog valt op de fraai gevormde spatborden van een van de motoren. Ook de special paint. Vertel dat ik meer een Honda-fan ben en dan worden ze nieuwsgierig. Geef ze een kaartje met de naam van de website. Ze gaan meteen naar binnen en bezoeken mijn website en laten een berichtje achter in het gastenboek. Zo kom ik er achter dat het de president en de vice-president zijn van een Turks chapter van No Racer. De heren spreken een aardig mondje Duits, dat scheelt want mijn Turks is nog steeds niet erg ver gevorderd.

Zonder hulp red ik het niet. Ibo van een souvenir winkel vraagt me of ik hem wil helpen zijn Engels op te krikken, als tegenprestatie vraag ik hem mij te helpen met mijn Turks. Dat is dus geregeld. Ik bezoek hem 2x per week in zijn winkel die hij runt met zijn broer Mehmet. Op 9 november maak ik een praatje met de kapitein van de glasbodem-boot. Even verderop hebben ze zwaardvissen gevangen vertelt hij en neemt me mee op de vissersboot er naast. Daar kan ik beide zwaardvissen aanschouwen. Natuurlijk vraag ik of ik er foto's van mag maken en krijg toestemming. De kapitein laat me nog een filmpje op zijn mobieltje zien van een haai, die ze hebben gevangen. Ik moet gelijk mee-eten. Ze zijn hier zo ontzettend gastvrij en als ze iets aanbieden, mag je dat eigenlijk niet weigeren. Dat wordt als onfatsoenlijk beschouwd. Het is hier nog steeds goed toeven. Onderweg naar huis hoor ik in de haven muziek. Trouwerij. Ze vertrekken als ik voorbij loop. Later kom ik nog een andere bruidsstoet tegen. In de winter wordt hier veelal getrouwd. Dan is het zeker een aangenamere temperatuur en de meeste drukte is voorbij.

Vandaag 27 graden, maar vannacht gaat het kwik toch wel naar de 13 graden. Ik ervaar dat als frisjes. Dat wordt nog wat als ik eind december in Nederland terug kom. Op 12 november maak ik dan een reisje mee met de glasbodemboot. Terwijl ik van de Balikcilar terug kom, waar ik een tosti had gegeten, loop ik de ouwe van de glasbodemboot tegen het lijf. We gaan op een bankje zitten en maken een praatje en zo kondigen zich een stel duitsers aan, die wel een reisje willen maken. Hij zegt tegen mij, jij gaat ook mee, ga maar vast aan boord. Dat laat ik me natuurlijk geen twee maal zeggen. Ik heb een poging gewaagd om foto's te maken, maar dat schijnt niet mogelijk te zijn. Zie alleen maar het turquoise water voorbij gaan. Toch heb ik vissen gespot. Kleintjes, dat wel. Grote zwemmen weg bij het lawaai van de motor. Ondertussen zit ik te denken aan een pagina op de website met de titel: "Only in Turkey". Ik heb zo hier en daar foto's gemaakt van situaties, die je in Nederland bij lange na niet tegen zult komen en dat zijn toch prachtige plaatjes geworden.

Op dinsdag 25 November neem ik 's-middags om half 12 de bus naar Antalya en vandaar uit zoek ik een bus naar Bodrum. Dat valt tegen want de bus gaat maar tot aan Mugla en dan moet ik daar weer een bus zoeken. Toch bereik ik de volgende morgen vroeg Bodrum.
In de haven de bagage laten checken, prima. Een slof sigaretten inslaan. 10 pakjes voor 10 Euro is te doen. Dan de paspoortcontrôle en ik mag het land niet uit, op straffe van een boete en ik zou dan 6 maanden Turkije niet weer in mogen omdat ik dan zou reizen met ongeldige papieren. Ik heb bij de vreemdelingenpolitie in Alanya, waar mijn verblijfsvergunning moet worden verlengd een bewijsje gekregen, dat ik de nodige papperassen heb ingeleverd. Daar zou ik mee kunnen reizen zonder problemen. Ze kunnen me niet vinden in de computer en dus moet ik terug naar Alanya.
Nadat ik de bagage in mijn kamer heb gebracht, ga ik meteen naar de vreemdelingenpolitie. Zij hadden mij verzekerd, dat ik op dat briefje kon reizen omdat mijn verblijfsverguning nog niet klaar was. Ik had het formulier ingevuld, een kopie van mijn banksaldo, 2 pasfoto's en het bewijsje dat ik 910,75 Lira had betaald op het belastingkantoor, ingeleverd. Ze geven dan een briefje af waar je wel mee zou kunnen reizen.
Nu is mijn "Ikamet" wel klaar en ik handel nog wat zaken af in Alanya en vertrek de zondags 30 November gelijk weer. Nu tref ik het, want in Mugla gaat er gelijk een bus naar Bodrum en zo sta ik even na middernacht in Bodrum op de otogar, de terminal. De taxi-chauffeurs roepen al of ik een taxi wil. Nou, als ze een goedkoop hotelletje weten met schone lakens en een douche ben ik al tevreden. En die weten ze wel. Dus ik krijg nog een paar uur slaap en een ontbijtje voor ik wederom met een taxi in de haven beland.
De politieman die de contrôle op de bagage uitvoert vraagt: How are you doing love? Vertel hem dat één telefoontje naar Alanya de zaak had opgelost omdat daar mijn dossier ligt. Nu had het me over de 150 Lira gekost. Het ventje bij de paspoortcontôle heeft geen dienst, anders had hij dat even onder zijn neus gekregen. Zo vertrek ik naar Kos en bezoek mijn vriendin en haar zoon. Ik kan dit keer niet helpen met de verhuizing zoals eerder gepland, maar mag mijn vrije tijd doorbrengen met haar, haar zoon plus de honden en katten in hun nieuwe onderkomen. Ik blijf een week.

Bij haar nieuwe huis heeft ze een stuk of 10 zwerfkatten die door de vorige bewoners geregeld werden gevoerd. Bovendien heeft ze 8 kippen en een haan bij het huis gekregen. Lekkere verse eitjes. Maar het is een raar gezicht, dat kippen en katten gezamelijk kliekjes eten.

De boten gaan maar 3x in de week, dus ik moest de keuze maken of vrijdags terug of de maandags, op 8 December. Ik kies voor de maandag. Dan is het Kurban Bayram, het slachtfeest en veel bussen rijden niet. Ik kan met Kamil Koç naar Antalya, maar vandaar uit zijn er weinig bussen naar Alanya, zeker geen Dolmus-bussen. Toch tref ik een touringcar die naar de Otogar in Alanya gaat en dan neem ik daar een Dolmus naar huis. Zo ben ik op dinsdagmorgen om half negen weer thuis op de basis.
Ik begin lijstjes te maken van alles wat ik in Nederland moet regelen. De halve koffer ligt al vol met souvenirs, dus op de terugweg kan er veel muntdrop in en andere Nederlandse produkten. Op 22 December is er transfer geregeld naar Antalya airport, maar die gaat al om 6 uur 's-avonds. Mijn vlucht gaat pas de volgende morgen om 6 uur. Als er geen vertraging is, sta ik om half 10 dan op Schiphol. Aangezien het al 2 dagen miezert in Alanya, doe ik alleen de hoognodige was en laat de rest voor later, als ik terug ben. Roel heeft sinds kort de spullen die hij mij toekent in de garage gezet. Hij heeft in het afgelopen jaar 110 bananendozen gevuld. Bij een erkend verhuisbedrijf moet alles in de "echte" verhuisdozen en dus moet ik bij een temperatuur van rond het vriespunt alle dozen overpakken. Lekker als je 10 maanden aan een veel aangenamere temperatuur gewend bent in Turkije. Bij deze temperatuur blijf ik een abonnement hebben op het toilet.

Naar boven

© 2005 Webdesign by Betty Smit.