Als ik op 2 Januari de eerste doos open trek, vind ik de map van mijn beginners-cursus van origami beschimmeld. Een grote teleurstelling. Heel fijn om halve pakjes met koekjes tussen het servies te vinden, die begin vorig jaar al zijn ingepakt. Bovendien vind ik kledingstukken van Roel, waar ik absoluut niet op zit te wachten. Waar gaat dit over??? Pure onzin om dat soort dingen onder mijn persoonlijke bezittingen in te pakken. Op 7 Januari krijgt mijn moeder een epileptische aanval, als reaktie op het stoppen van medicijnen, omdat ze er uitslag van krijgt. Tevens vermoed de arts dat ze weer een (hersen-)bloeding heeft gekregen. Er is geen kontakt meer met haar mogelijk. Ik leen de auto van mijn één na jongste zoon Hendrik en ga op bezoek. Mijn oudste broer is er met zijn vrouw en mijn vader natuurlijk vergezeld van de hond. In de komende dagen valt de beslissing, dat mijn moeder geen sondevoeding zal krijgen. Het is een aflopende zaak en we kunnen alleen maar wachten op het einde. Op 10 januari bezoek ik Annie in Coevorden.

En hete thee drinken, veel hete thee. Tegen het middaguur hebben de zonnepanelen genoeg warm water geleverd voor een warme douche en dan ga ik er op uit. Vrienden bezoeken, eindeloos theetjes drinken, gewoon lekker gezellig de stad in. Ik hoor geruchten dat er dit jaar 30 miljoen toeristen worden verwacht en dat waren er vorig jaar nog geen 27 miljoen. De helft van de toeristen gaat naar de Turkse Riviera, dus wie weet wordt het een beter seizoen dan vorig jaar. We wachten af. Eerst nog even op motoravontuur met mijn motormaatje.
Bijna iedere dag staat er een kettenrad bij de winkel van de vice-president van het Turkse chapter van no-racer hier beneden in de straat.

Als ik de vluchtgegevens van mijn motormaatje krijg, ga ik even bij de jongens langs om ze te vragen waar ik het beste motoren zou kunnen huren. Ik vertel dat volgende week een nieuw motoravontuur voor mij begint. Zoals de plannen zijn, een week lang door Turkije rijden en zien waar we uitkomen. Ik krijg een adresje met website er bij. De motorverhuurder heeft ook routes zo te zien, dus wat we precies gaan doen bespreek ik wel met mijn motormaatje, onderweg van het vliegveld hier heen. Ik zal alvast pen en papier in de tanktas doen, voor aantekeningen. Dan kan ik naderhand er een mooi verhaal van maken, met de nodige foto's natuurlijk.

De 14de komt hij aan, maar met nog een week te gaan, mag ik vertellen dat het hier vanavond om 6 uur 23,9 graden was, met wind van zee. Ik was op zaterdag terug in Alanya en op maandag ga ik naar het "Yeni Can" ziekenhuis om mijn bloed te laten controleren. De machine is kapot en dus sturen ze mijn buisje naar Ankara. Dit keer niet binnen 2 uur de uitslag, maar pas over 2 dagen. Zoals verwacht zit ik weer fout met mijn waarden. Dan vraag ik me toch af, of die 6 weken in Nederland er invloed op hebben gehad, of de 3 weken op Kos. Ik verander de dosis medicijnen de komende 2 maanden niet en zie dan wel of het dan gestabiliseerd is, of niet. Op zaterdag 14 Maart haal ik mijn motormaatje van het vliegveld, met de taxi naar de Alanyada en dan een ticket kopen voor een bus van Akdeniz. Zo komen we in Alanya, op de terminal. Daar nemen we weer een taxi naar mijn appartement. We dumpen de spullen en gaan de stad verkennen. Natuurlijk trekt de haven en we eten wat bij de Balikçilar. 's-avonds gaan we naar Martin om een motor te regelen.

Maar...hij wil ons geen motor verhuren, als we zo ver weg gaan. Mocht er iets met de motor gebeuren dan is het te duur om de motor terug te halen. Tja, dan maar een auto huren. Achteraf zijn we er blij mee, dat we een verwarmde 4-wieler hebben, want wat zouden we het koud hebben gehad tussen de sneeuwbergen door te rijden, met natte sneeuw om de oren. We huren een auto voor een week, want dan hebben we geen problemen met vervoer naar het vliegveld, gezien het vroege uur. Op zondagmiddag rijden we weg in de richting van Anamur. De eerste avond komen we niet verder dan Ermanek. De tweede dag belanden we in Ürgüp en blijven daar 2 nachten.

Dan gaan we terug naar Alanya, voor dagtochtjes naar Side, de Belkisbrug en het Aquadukt bij Aspendos theater. We verkennen nog een stuk van het Taurus gebergte en scoren een visje bij de Dimçay. Dan is het al weer zaterdag en gaan er 3 mobieltjes af om 6 uur. De rit gaat naar Antalya airport en daar nemen we afscheid. De week was zo om, maar we hebben zo enorm veel gezien, dat het veel langer leek. Het uitgebreide verslag van deze vakantieweek is terug te vinden onder deze LINK of in de navigatiebalk onder vakanties. Kijk onder 2009: Naar Kapadocië met JanBMW. Nadat ik Jan heb weggebracht rijd ik naar het theater van Aspendos.

Ik ben er slechts 1x geweest met toeristen en die hadden zo veel vragen, dat ik wel foto's heb gemaakt, maar niet naar boven ben geweest. Dat neem ik nu even waar. Dan heb ik met eigen ogen gezien, wat ik de toeristen vertel. Daarna ga ik de heuvel op om eens rond te kijken bij de ruines van de oude stad Aspendos en die was me toch groot. De hele week regent het en elke avond hebben we onweer. Tussen de buien door even boodschapjes doen of uit eten. Maar op zaterdag schijnt eindelijk het zonnetje. Ik had al langer het plan om eens op de scheepswerf bij de rots te gaan kijken, maar neem een verkeerde afslag. Het staat dan ook niet aangegeven, of de bordjes zijn verwijderd. Een prachtige omgeving valt me ten deel en tussen de kantelen door heb ik een prachtig uitzicht op Alanya. Hier staan nog de oude huizen in traditionele bouw. Velen vervallen tot ruines en niemand die het lef heeft ze weer op te bouwen. Via hobbelige met keitjes geplaveide weggetjes loop ik tot hoog op de rots en via klinkerwegen loop ik weer naar beneden.

Daarna ga ik de boulevard op, onderweg naar de Balikçilar word ik uitgenodigd even een boottochtje mee te gaan op de "Black Pearl". Er staat een lekker stevig windje, dus lekker veel deining. Bij terugkomst ga ik dan ook gelijk naar de Balikçilar, want het begint nu toch wel te knagen. Dan ga ik nog even de kapitein van de glasbodemboot gedag zeggen. Hij zit een paar boten verderop netten te ontwarren met een schipper. Er zitten nogal wat takjes in. Door de regen komt er veel water uit de Dimçay en dat brengt veel takjes met zich mee. Er liggen al een aantal grote takken aan boord. Stukken van de netten zijn kapot, er zal geboet moeten worden. Komt door de haaien en dolfijnen zegt de schipper.

De kapitein van de glasbodemboot zegt me dat ik moet blijven en gaan zitten. Hij laat me 3 kreeften en een aantal grote garnalen zien. Die gaan we straks eten zegt hij. We gaan naar zijn boot. Uit het vooronder komt een gasflesje, met brander. Een koekepan wordt er op gezet. De zeevruchten worden in een laagje water uit een fles er in gelegd. Er wordt een plank overheen gelegd. Een oud waterflesje met zout komt uit het vooronder en dan gaan we smikkelen. Er komen er meer aan boord en ieder krijgt een stukje om te proeven. Wat een gastvrijheid. Dit was echt iets voor Jan geweest.

Op 2 April begin ik bij ons branche-office om touren te verkopen en als ik 's-avonds terug loop dan is de lucht helemaal bezwangerd met de geur van de sinaasappelbloesem. Op 15 April heeft de politie hier in Alanya grote schoonmaak gehouden. Alle scootertjes en motoren zijn aangehouden, met of zonder helm. Geen rijbewijs, zonder pardon, motor in beslag!!! Het is opeens heel erg rustig op straat.

Pas op 19 April is er de eerste tour. We hebben 4 dames uit Brabant, die tegen de 70 zijn. Ik mag zelf rijden in een geleende auto. Als je het Turkse verkeer kent, dan weet je dat uiterste concentratie vereist is. Aan het eind van de dag ben ik dan ook gesloopt. Maar het was een succesvolle tour, daar gaat het om. Tweede tour heb ik 2 Belgische stellen en mag wederom zelf rijden. Even buiten Alanya word ik links en rechts ingehaald. Dat wordt hier nog getolereerd, tot er iets fout gaat natuurlijk. Maar goed het seizoen komt op gang. Op Moederdag 10 mei gaan we al met 2 busjes. De Polen en Russen in de ene bus met de baas en een collega. Ik ga met mijn Tsjechische collega in opleiding in de andere bus, met engels-sprekende gasten. We liggen mooi op schema en kunnen even na 6 uur thuis zijn, heb ik zo berekend. Nou mooi niet dus.

Komen we onderweg naar Manavgat/Side zonder benzine te staan. De chauffeur neemt een lift naar een benzinestation en haalt een kan benzine. In de tank gooien gaat met behulp van een lege waterfles waar de bodem onderweg is gescheurd. En dan wil de bus nog niet starten. Iedereen uit de bus en dan proberen de mannen hem aan te duwen. Daar moest even een plaatje van worden gemaakt. Uiteindelijk maak ik mijn toer af met een andere bus en ben anderhalf uur later thuis dan verwacht.

Zo rond het pinksterweekend wordt de voetbalclub Besiktas kampioen. Datzelfde weekend is er Festival in de stad. Het begin van het seizoen. Bijna iedere avond wordt er wel ergens vuurwerk afgestoken, met de nodige knallen, want het dreunt door de hele stad. Het aantal mensen wat met ons op tour gaat varieert enorm. Dan eens 42, dan 22 en dan weer 10. Je kunt er geen peil op trekken, maar we hebben nog steeds touren. Op 16 juni zijn er maar 3 Engelsen, voor de rest allemaal Polen en Russen. Onze Poolse kan die 3 Engelsen wel aan en ik mag met een collega de Manavgat boottour gaan doen. Hij gaat mee voor het afhalen van de hotels, want er zijn hotels bij die ik nog niet ken. Ik mag de bla-bla doen in de bus.

Na een bootreis van een dik uur neem ik een duik in de Middellandse zee. Dan ga ik het strand op om even van de zon te genieten. Daarna loop ik het strand op en eet een Gözleme. Een heel dunne pannekoek gevuld met kruimelkaas en verse Peterselie. Ik ga me afspoelen in het mineraalwater van de Manavgat rivier. Weet nu dat dat behoorlijk koud is. De Dumanli bron levert water van 14 graden, maar gezien die 120 meter diep in het Oymapinar stuwmeer ligt en de zon iedere dag op dat meer schijnt, zou je denken dat het wel wat aangenaam warmer is dan de 18 à 19 graden. Op de terugweg zie ik de boot van vrienden van mij op de kant liggen. De boot is in reparatie.

Dit is de boot, waar Roel en ik in december 2007 een tourtje mee maakten. Die ouwe kapitein van toen zie ik tegenwoordig op een andere boot.
Dan begint het aan te trekken. Op 21 Juni hebben we 64 mensen. Nog steeds weinig Europeanen, maar toch. Op maandag de 22ste heb ik een privétour met 11 mensen van één familie. Dinsdags hebben we al 68 mensen over 2 bussen verdeeld. Overdag komt het kwik over de 40 graden. 's-Nachts maar net onder de 30. Op 29 juni ga ik voor het eerst op tour naar Hirapolis en het fenomeen Pamukkale. Samen met een Poolse en Russische gids/go-card.

's-Middags hebben de toeristen 2 uren op de kalk-sinterterrassen en ik ga lekker een half uur in bikini in het thermale water liggen dobberen. Dinsdags is de boot van mijn vrienden terug in de haven. Op woensdag help ik hun met schuren, zodat ze kunnen blijven verven. Op donderdag maken ze hun eerste boottour. Tijdens de boottour hebben ze een lekke olie-slang, maar die is al gauw gerepareerd. 's-Avonds gaan we even bij hun langs. Iedereen is in blije stemming. Maar op vrijdag voor de uitgang van de "Liefdesgrot" blaast de motor op. Opnieuw tegenslag voor hun. Ze komen 's-avonds bij me om te praten, ze zitten er even doorheen.

Op mijn vrije dagen ga ik nog geregeld naar de haven, om even bij te kletsen met mijn vrienden. Het duurt zo'n 2 weken voor de nieuwe motor er is. Als die komt, moet het ruim nog worden aangepast om de schroefas op gelijke hoogte te krijgen.

Het begint wat drukker te worden. Zo nu en dan gaan we met 2 grote touringcars op tour. Iedereen klaagt steen en been. De touristen kijken alleen en kopen zelden. Nog steeds weinig Europeanen, maar toch. Op maandag de 22ste juni heb ik een privétour met 11 mensen van één familie. Dinsdags hebben we al 68 mensen over 2 bussen verdeeld. Overdag komt het kwik over de 40 graden. 's-Nachts maar net onder de 30. De tijd vliegt voorbij. Op maandag 3 augustus ga ik wederom naar Pamukkale. Maar ik heb ontevreden klanten, die niet goed zijn voorgelicht en dat schuiven ze mij in de schoenen.

Ze hebben de tickets 10 euro goedkoper gekregen, maar dat houdt in dat ze de entree voor de kalksinterterrassen niet er bij in hebben. Dus moeten ze alsnog 10 euro of 20 lira bij betalen. Aan het eind van de dag krijg ik van een vent een vuist op mijn kin. Wat een held dat hij vrouwen durft te slaan!

Maar dan op 16 augustus krijg ik een buitenkansje. Een bus vol met 26 Nederlanders, waaronder 2 kleine kinderen. Ik heb maar 4 adressen als ik 's-morgens om half 8 met alleen de chauffeur vertrek. Ik weet alleen dat het Nederlanders zijn en het aantal mensen. Bij het eerste adres komen er een moeder met zoon en dochter in de bus. Bij het tweede 14 mensen, 12 ervan hebben een geestelijke beperking en 2 begeleidsters. Blij zijn ze als er Nederlands wordt gesproken. Aan het eind van de dag heeft ieder een grote smile van oor tot oor. Wat een geweldige tour hebben we gehad. Aan het eind van het hoogzeizoen, als de scholen in Nederland al weer zijn begonnen, hebben we de grootste tour.

100 Toeristen over 3 bussen verdeeld. Een touringcar (46 zitplaatsen) en 2 midi-bussen (27 zitplaatsen). Het aantal Russen en Polen begint af te nemen en het aantal Europeanen neemt weer toe. Zo heb ik op 10 September een touringcar met 42 mensen voor mij alleen. De midibus met Polen en Russen is voor mijn collega's. We mogen niet klagen, de andere burootjes komen met schoolbusjes. Die zijn nog steeds vrij, want de kinderen hebben hier normaal 3 maanden vakantie, maar vanwege Ramazan hebben ze nog bijna 2 weken langer vrij en dus kunnen de agentschappen die de touren uitvoeren er gebruik van maken.

Op mijn vrije dagen zit ik vaak op de Carpe Diem en heb dan altijd mijn zwemkleding mee. Tijdens de boottouren zwemmen mijn vriendin en ik even rond de boot. Eerst bij de rode toren en later in open zee, nadat we de fosforgrot hebben aangedaan en de vissen hebben gevoerd. Je kunt dan hele scholen vissen zien zwemmen in het heldere water. In de nacht van 11 op 12 September krijgen we storm en onweer. De eerste echte regen na een paar buitjes in de afgelopen week. Dat is 2 weken eerder dan voorgaande jaren. Men maakt zich zorgen, maar dat is nergens voor nodig. Het mooie weer blijft, het koelt alleen snachts flink af.

De tendens is nog altijd op en neer, wat het aantal toeristen aangaat. Dinsdag is de dag dat mensen weg gaan en komen. Dan hebben we ook de minste gasten. Zo hebben we op 22 september alleen maar Russen en Polen in de bus en ben ik dus vrij. De tijd gaat snel voorbij. Vorig jaar was de laatste tour op 30 oktober. Op zaterdag 10 oktober heb ik een privé-tour voor 6 Noren. We nemen ze mee naar het theater van Aspendos, de grote moskee en de waterval in Manavgat en een wandeling langs de ruines in Side. Het zijn alle 6 geschiedenislerar(ess)en. Dan op zondag mijn normale tour. Bijna einde seizoen en ik krijg het opeens druk. Op 13 Oktober vliegen onze Poolse gidsen terug naar Polen. Op 14 Oktober word ik 's-morgens vroeg om 6 uur gewekt door een enorme onweersbui. Het hoost zo erg, dat op het voorste balkon het water niet snel genoeg weg kan komen en de andere slaapkamer blank komt te staan. Op 4 november zijn de scholen een dag dicht vanwege hevige regenval en harde wind.

Op 12 november hoor ik om middernacht nog een augustus-insekt tsjirpen. Het heeft dan ook geregend deze dag. Op 8 november heb ik nog 8 gasten en dan is het opeens gebeurd met de touren. Stilte, rust. Nog steeds worden er gasten geboekt, maar die worden doorgesluisd naar een ander buro, zodat zij nog een volle bus hebben. Voor ons buro is het niet rendabel. Ik loop geregeld naar de haven, waar een tiental beeldhouwers bezig zijn beelden te maken, die later door de hele stad komen te staan. Dat doen ze hier ieder jaar. En dan moeten er plannen gemaakt worden.

Ik besluit om mijn spullen van Kos naar hier te verhuizen. In overleg met de baas, besluiten we dat we de spullen eerst op kantoor in één van de slaapkamers zetten en bij mij boven in mijn kamer. In het voorjaar zijn er vele apartementen leeg en zijn ze goedkoper dan voor de winter. Dan ga ik iets voor mezelf huren en eindelijk een eigen leven hier opbouwen in Alanya. Op 4 december reis ik af naar Kos, om al mijn spullen in te pakken. Het is groot feest op elke otogar die we aandoen met de bus, want de jongens gaan in militaire dienst. 4 keer per jaar moet dat gebeuren en onderweg is er geregeld contrôle om te zien of de jongens de verkeerde bus niet hebben genomen. Zonder veel vertraging bereik ik Bodrum. Als je de haven ziet met al die dure boten, vertel me dan niet dat er een crisis heerst in Europa.

Overdag ben ik druk met inpakken, 's-avonds ga ik lekker zitten naaien aan een patchwork-project, zodat ik me kan ontspannen. Lekker een glaasje Retsina er bij. Maar ik zal toch iemand moeten zien te vinden om mij te helpen met de verhuizing en ik spreek geen Grieks. Als ik op 8 december de stad in loop en ter hoogte van de afgravingen naar rechts kijk in plaats van links, ontdek ik een antiek theater. Daar moet ik even wat foto's van maken. Bij de afgravingen zie ik dat van een gedeelte het plastic is verwijderd dat er aan het begin van het jaar nog wel zat. Ik vind mooie muurschilderingen in wat een soort van badhuis moet zijn geweest.

Ik vind er bovendien een stuk marmer met het bekende eier-lijst-motief, dat ik zo veelvuldig in Side tegenkom. Typisch Romeins. Ik maak die week nog wat foto's bij de oude plataan, waaronder Socrates les moet hebben gegeven en koop nog een aandenken bij een souvenirwinkeltje bij de oude agora. Ik loop op de terugweg nog langs een motorzaak waar toch wel een hele aantrekkelijke 1-cylinder in de etalage staat. Na 2 weken kom ik in kontakt met reisburo Fanos en zij kunnen me verder helpen.

Op 21 december ga ik met de ferry met al mijn spullen van Kos-stad naar Bodrum. De boot vertrekt met vertraging, want er moeten nog 3 motoren aan boord van 3 Italianen en de kapitein is bang dat de motoren kunnen vallen tegen één van de auto's, waaronder een BMW Z4. Maar onderweg worden we op een prachtige zonsondergang getrakteerd.

Maar de douane in Bodrum doet moelijk. Mijn baas wacht me op met één van onze vaste chauffeurs die voor de gelegenheid alle stoelen uit zijn schoolbus heeft gehaald. We boeken een pension voor de nacht. De volgende morgen weer naar de haven. We worden naar het hoofd van de douane op het vliegveld gestuurd, 35 km verderop. Ze willen de spullen naar Antalya sturen en dan krijgen we wel bericht als de spullen daar staan.

Daar zijn we het niet mee eens. We gaan wederom naar de haven. Daar worden de wetboeken opgeslagen en weer moeten we naar het vliegveld, dit keer om invoerrechten te betalen. Dan kunnen we de spullen uit de haven meekrijgen.

Om half 5 's-middags kunnen we eindelijk de haven verlaten en de zon gaat al onder. Wat een prachtige luchten hebben we als we Bodrum verlaten. 's-Nachts om 2 uur staan we weer in Alanya. Maar de bus moet nog leeg, want de chauffeur heeft de volgende avond transfer en alle stoelen moet hij er weer in plaatsen. Pas om 5 uur liggen we in bed. De meeste spullen staan op de eerste verdieping of halverwege het trappenhuis. Als de baas de volgende morgen terug komt van zijn accountant, komt hij de huisbaas tegen. Er is een flat te huur, hij krijgt de sleutels mee en samen gaan we kijken. Het ziet er prima uit en dus wordt er overleg gepleegd over de huur. Ik ga akkoord. Ik heb een eigen apartement. Dus nu boenen en schrobben, maar voor de Kerstdagen komt als eerste de kerstboom in de kamer te staan. Na de kerst breek hem gelijk weer af, want hij staat maar in de weg, voor als ik de boekenkasten in elkaar wil zetten. Gestaag vordert het. Elke dag gaat er zeker een doos mee naar mijn huisje, die ik dan gelijk uitpak en alle spullen een plekje geef. Op oudejaarsdag krijg ik internet in mijn eigen apartementje, maar breng de avond in mijn uppie door met een glas wijn.

Naar boven